**Kongsi suka dukaku bersamaMU**

Salam alaik sahabat2....sihat semuanya?? Macam mn dengan baki cuti yang tinggal?? Di saat kalian di penghujung cuti, sy pula baru nak memulakan cuti selama seminggu je...But quality>quantity right.. Minggu ni minggu terakhir saya berkuliah utk short sem ni dan 25 jun ni exam nye. Terasa juga masa berlalu begitu pantas, tapi, sy rasa puas hati dapat amik short sem kali nie.

Macam mn ye sy nk mulakan cerita. Entry kali ni sy yakin, konpem panjang...ada beberapa perkara yang ingin saya kongsikan...

Tadi, semasa sy 'membelek' blog2 shbt dan insan2 yg saya kagum, ada part yg membuatkn sy terasa ingin berkongsi pengalaman sy tntg zaman kanak2 dlu.

**Kelahiranku**

Semasa sy dilahirkan, mama mengalami kompilasi, bleeding teruk, mama tak sedarkan diri untuk beberapa hari. Mama cite, nyawa dia memang tak taw nk kata dh, tapi alhamdulillah, sehingga hari ini sy masih dapat merasai kasih sayang seorang insan bergelar ibu. Mama di tahan di wad agak lama, x ingt la plak berapa botol air dan darah dimasukkan....Ya Allah, betapa tingginya harga sebuah nyawa yang dipertaruhkan oleh seorang ibu demi melahirkan anaknya ke dunia ini..dan 'anaknya' kini??

Seperti entry sebelum ni, sy dh ceritakan kisah bgmn nama sy di pilih...jadi sy xnk cite la dah..



**Zaman kanak-kanak**

Kebanyakkan masa kanak2 sy di habiskan bersama arwah nenek(mokwe) dan datuk(bohwe) di sebelah mak sy, Mereka yang menjaga saya ketika mama dan abah bekerja. Mokwe dan bohwe jaga kami sebaik mungkin. Antara perkara yang paling sy ingt sampai saat ni, mokwe dan bohwe jaga sangat kepala semua cucu-cucu yang dia jaga. Seboleh-bolehnye, dia takkan bagi terhantuk sekali pun. Kata mereka, itu petua untuk cerdik. Itu juga antara pesan mama utk sy andai sy mempunyai anak nanti.

Semasa kecik, sy suka yang amat makan petai. Kalau ada petai yang tergantung kat dapur, memang siap la. Habis juga la beberapa papan petai saya akan makan mentah2. Tak taw la apa yang saya rasa masa tu. Mungkin terpengaruh ngan arwah nenek dan atuk kot coz berada dlm suasana yg betul2 kampung,makan ulam2..tapi sekarang, bau petai pun x larat...apatah lagi nak makan (ini kisah benar, sy tak makan petai dh sekarang). Abang sy plak amat suka pisang, memang jangan kacau la pisang yang ada kat rumah tu.



**Dalam jagaan ibu dan ayahku**

Bila mama dan abah mampu menyewa sebuah rumah, kami adik beradik di besarkan sepenuhnya di rumah sewa kami di kampung parit tengah, pekan pahang. 2o minit dari rumah yang saya duduk sekarang. Rumah ni banyak sangat kenangan. Belakang rumah banyak biawak. Kami panggil biawak apa taw, iyayak...huhu...bese la tu...tapi kecik, mana la nak kenal erti takut, jadi bahan mainan adalah.

Mama seorang jururawat, jadi rumah kedua kami ialah hospital. Kalau mama shift malam, memang sy dgn abg akn tido kat hospital. Sebab ayah akan selalu masuk hutan. Dulu kalau masuk hutan bukanye sekejap, paling tidak 2 minggu. Sebab tu, kalo pergi hospital pekan tu, sape la yang tak kenal saya dengan abang....semua orang kenal tapi bagi pekerja2 veteren la kan..

Antara peristiwa yang terakam dlm kepala sy, bgmn mesin yg print out denyutan jantung tu, bergerak laju yg amat...ala yg keluar macam seismograf tu... Time tu mama kerja bhgn ICU. Memang mencabar la...Tapi seronok duk keje jat icu ni, kami boleh tengok bilik sultan...hehe..nyibuk je kan... Eh, lari dh nie..kembali ke pangkal jalan, ting2... Ada sekali tu, tengah tido, tibe2 dengar macam org berlari2 dan mesin tu plak makin laju je print out 'seismograf' tu...Sy kejutkan abg, sebab mama xde kat situ..Yang sy ingt, sy cam sangat suara mama, "Pak cik, ingat Allah, mengucap bnyk2....pak cik...." pas tu suara pak cik lias, pekerja hospital gak, dia mengucap... Pas tu, semua orang senyap...sy pun tido je la...tak faham sgt.

Bile dah 'waras' nie, sy teringat semua nie....baru saya faham. Sebab tu sy suka ikut mama gi kerja bile dah besar nie, bukan apa, untuk belajar menghargai susah payah ibu bapa mencari nafkah...sedih sgt rasenye. Lampu picit yang kami dapat percuma dari shell kat pekan tu la yang kami gunakan untuk mengayuh basikal ke hospital pekan. Saya yang duduk sebagai pembonceng mama, memeluk bantal busuk sy sambil menggalas beg. Abang plak mengayuh basikal dia dengan membawa toto. Basikal tu la nyawa kami masa tu.


**Pergi tadika**

Kalau mama kerja pagi, kami adik berasik di hantar ke jiran sebelah. Saya seronok sgt tinggal dgn jiran tu dan sampai sekarang kami berhubung dan mempunyai hubungan yang sangat baik. Saya rase cepat matang tinggal dengan mereka sebab anak jiran sy semua nya dah besar, paling muda time tu F5..sy amat rapat dengan anak ke-3 mereka. Dia yg bnyk dedahkn sy dgn buku dan perpustakaan.

Nak ceritanya, sy bertadika di Madsarsah Al-Husna (PASTI)...dekat gak ngan umah. Kalo mama x kerja pagi, dia hantar la ke pasti dengan basikal. yg sy xleh lupa sgt, suasana kampung time tu. Kalo nk gi pasti, mesti lalu kebun getah, masyaAllah, redup sgt, nyaman sgt, sekarang semua ni dh xde. duit belanja 20sen, tp selalu je x amik sebab makanan di sediakan setiap masa. Ada sekali tu, duit belanja sy 5 sen je..bayangkan 5 sen...zaman kite dulu. Sekarang??5 sen bleh dapat apa je. Time dpt 5 sen tu la sy di uji nk makan aiskrim...masuk la kedai kat situ, cari la benda yg boleh di beli dengan 5 sen..cari punya cri x jmpa. Pak cik tu sedar kot sy dh tawaf kedai dia brape kali, last2 dia tnya sy nk beli apa..."pak cik, apa yg sy boleh beli dgn 5 sen?" " Anak nk apa?" "Sy nk ais krim pak cik, tapi.." "Ni amik ni..." pak cik tu bagi ais krim yang di potong dua..coz sebatang ais krim tu harganya 10 sen...yea..dapat makan ais krim..seronok sgt....

kisah ni exclusive taw...coz sy x pernah cite ag kat kawan2 sy...kisah 5 sen nie...huhu...
kenangan2.. satu lgi kisah yg sy xleh lupa time nk balik dari tadika. Kadang2 sy naik van, kalau mak ayah ada rezeki lebih skit time tu. Time 1st time balik naik van....sy yg excited nk turun ni coz 1st time kot naik van, berdiri la dn berjalan menghampiri pintu van tu sedangkan van tu belum berhenti betul2 lagi. Dah la pemandu van tu brek mcm mengejut, time dia brek tu sy tersungkur ke pintu..muka sy memang dh melekat kat pintu tu dah...sape suruh bangun time van tu blum berhenti lagi kan....memang kuat gak bunyi sy terjatuh, shbt2 yg lain pandang je. Mcam xde perasaan. Abg van tu buka la pintu...time dia buka pintu tu, dengan takdir tuhan, sy yang baru nak membetulkan posisi bergolek jatuh ke tanah sebaik pintu tu terbuka. Ya Allah, tuhan je tahu perasaan sakit time tu. Tapi yg kelakarnya, takde plak perasaan malu time tu. Cuma bile ingat sekarang nie, malunya la time tu.....jgn la terserempak dgn mn2 insan yg ingt peristiwa tu..

Semua ni kenangan....kadang2 xbest hidup ni kalo x melalui semua ni...



**Di tiup angin**

Ada sekali tu, mama membawa sy dn abg ke bandar. Tibe2 ari hujan. Lebat selebat2nya....Sy pun pegang payung untuk mama, abg memang dah basah la. Masih terakam dengan sepenuhnya peristiwa ni dlm minda sy. Sesekali, sy akn mengingati peristiwa ini utk sy ambil pengajaran betapa susahnya mama membesarkan kami. Hujan semakin lebat. Jalan raya menjadi lengang. Kami betul2 di tengah bandar pekan. Di kanan kami longkang besar, di kiri kami jalan raya terbentang luas...Tapi, mulut sy ni x berkata apa. Mama kata, pegang basikal kuat2 sebab mama nak kayuh laju..Abg hanya mengikuti basikal mama.

Tibe2, mama berhenti dair kayuhannya. Dia rase basikalnya ringan semacam..Hati seorang ibu. Intuitifnya amat kuat. Tatkala melihat ke belakang, sy tiada di tempat duduk belakang. Teka sy di mana?? Sy di belakang tayar basikal mama. Hanya terbaring di atas jalan, tapi tangan sy tetap setia memegang payung. Sy telah ditiup angin bersama payung tu. Dengar macam kelakar kan coz sampai terbang ditiup angin, tapi cuba la selami perasaan seorang ibu ketika itu...

Melihat anaknya terbaring di atas jalan, sambil memegang payung, tanpa berkata apa2. Sy tidak menjerit jatuj ke apa, jauh sekali nak menangis. Abang sy plak tergamam. Yang sy ingat, mama terus je mengangkat sy, dan kami berteduh di kedai yang berhampiran. Kedai tu masih wujud samapai sekarang. Mama, sy mahupun abg, kesejukan...kami dh lenjun masa tu. Tapi, tidak terlihat pun wajah kegusaran di muka mama. Ya Allah, sungguh diri ini masih kecil masa itu untuk mengerti semua ini, tapi tak tahu kenapa setiap sudut yang berlaku tu terakam kemas di minda saya.



**Cabut plaster di badan abah**

Bile abah
balik dari hutan, kerja utama saya ialah cabut plaster kat seluruh badan abah. Plaster ini sebab abah kena gigit pacat atau lintah. Biasanya bukan 5, 6..tapi lebih dari 10. Bukan abah takleh nak cabut sendiri, tapi tu la kasih sayang namanya. Masa kecik, taw time cabut tu, wat jahat kat abah....taw wat pe?? time cabut tu kan sakit sebab dia tarik bulu roma sekali, jadi tarik main2...dh cabut tampal semula..nakal kan.. Xleh lupa reaksi muka abah. Apa la perasaannya dapat anak perempuan macam sy nie...

2 tahun lepas, abah tepon mama, mama plak tepon sy. Kami kena segera ke muadzam sebab abah masuk hospital. Pok su yang bawa kereta sebab mama dah xleh nk drive..berdebar, cemas semua ada la. Sampai2, abah dh keluar hospital, abah ada di kuartes dia. Mata abah tertampal kain 'gouse'..dah macam pe dh tengok muka abah. Rupanya, mata abah tertusuk kayu. Ya Allah, knpa sampai mcm tu. Sy dengan penuh machonye, "Abah, ina gi tandas jap ek"...kat toilet sy nangis sepuas2nya..abah tertusuk kayu tu time tengah tunduk. Dia yang patut masuk hutan untuk beberapa hari lagi, terpaksa balik awal. Mama memang dah menangis kat situ juga. Abah2..



**Abah kena berulang alik**
Semasa kami tinggal di kampung parit tengah tu, setiap hari abah akan berulang alik ke kuantan sebab dia kerja di kuantan. Dengan motosikal honda merah nya itu lah yang membawa abah ke tempat kerjanya selama lebih kurang 8 tahun. Perjalanan yang mengambil masa lebih sejam itu, abah ulang setiap hari. Biasanya dalam kul 4.30 pagi, rumah tu dah bising. Abah akan keluar kerja dalam pukul 5.15 pagi....sementara tu, mama akan menyediakan sarapan plus menguruskan rumah tangga.....time tu la basuh baju ke kemas umah ke apa ke..

Pernah sekali tu mama cite kat kami adik beradik, ada sekali tu motor rosak tengah jalan. Abah terpaksa menolak motor seorang diri di kedinginan pagi sepanjang lebih 20KM untuk mencari bengkel...Ya Allah, anak jenis apa aku nie??? Tapi, abah tak pernah pun meluahkan perasaan dia membesarkan kami. Susah payah dia, dia tak pernah nak cite, semua ni pun mama yang cite pada kami.

Dan sekarang, sejak pindah ke Taman sepekan jaya nie, abah terpaksa berulang alik dari muadzam ke pekan setiap hari. Perjalanan yg mengambil masa 2 jam bgi satu hala. Masa awl2 dulu, kadang2 abah tido kat quartes kat sana, tapi sekarang abah berulang setiap hari sebab mama dah di nasihatkan doktor untuk tidak memandu lagi. Jadi abah la yang akan menghantar mama pergi dan balik sebab arah perjalanan mereka sama. Bayangkan minyak lagi, masa lagi, tenaga lagi...time harga minyak naik ari tu, kami sekeluarga memang teruji jg la. Bnyak benda yg berlaku dlm keluarga kami time tu.



**Kawanmu kawanku**

Saya ni kan ada abg je dlm dunia ni. Jadi ni la kawan baik sy time kecik2. Kawan dia ialah kawan sy, jadi kawan sy bukan la perempuan, ramainye lelaki. Ada juga la kawan pmpn, tp bleh kire la brape org. Bile dh kawan ngan geng2 bdk2 laki, nakal la jg. Org terjun lumpur, sy nk terjun lumpur, tapi di halang oleh abgku..huhu..dia kata, "Ko jaga basikal, jgn smpi ada org curi" ala....xleh nk main lumpur....time hujan, gi berendam dengan abg kat padang depan umah, bile mak cari, menyelam la..air kat situ dalam gak...agk2 dh lame, timbulkn diri balik. Bile balik, same2 kena marah...tp, mama bile dia marah, malam tu biasanya dia pujuk semula,dia terangkan semula kenapa dia marah siang tadi, jadi jangan wat lagi...tu la mama...ati kami akan terpujuk smula, padahal memang salah sendiri.

Kalau abg main bola, sy akn ikut. Mula2 jadi penonton je, pastu bile ada geng dia yg nk rest kn, sy akn take over....tp bese nye jadi goal keeper je... Memang x jumpa la pmpn kat padang tu, tibe sy je yg ada...hihi...malu je kn...Semua kawan abg mmg dh jadi kawan sy. Ada sekali tu, abg ajak sy ponteng gi kelas ngaji, jadi kami gi main kat semak...main perang2..sy ni penakut skit, mmg berani wat jahat, tp mudah cuak dan gabra...Ari esoknye,Tok cik yg ajar kami ngaji dtg umah ngadu kat mama yg kami x g ngaji...Sy la org pertama yg menangis sblm mama bersuara apa2, sebab takut. Mama dh dpt agk ni plan abg sy, ikutkn kwan2 dia yg lain. Tapi, mama recall balik tntg ank soleh dan solehah. Kami kena pandai ngaji, nnti leh baca utk mama bile mama dah xde nanti..tu la ayat pujukan mama. Semua ni masih terakam dalam kepalaku.



**Jadi perempuan**

Sebab tu la, kalau ada yang perasan, sy ni kelakuannya macam 'tomboy' jg la. Banyak terpengaruh dgn abg. Sebab tu la jiran sy bnyk 'bawa' lari sy, gi perpustakaan la tmpt fav kami. Mungkin itu jg la asas sy suke membaca bhn2 ilmiah. Jiran sy ni sgt la beragama orgnye. Memang mantap la orgnye.

Cuma kata mama, "adik, awk ni brutal mcm mn pun, sifat 'keibuan' awk terselah sgt sebenarnya.." ayt ni dilafazkan oleh mama baru2 nie...malunya sy time tu...jangan gelak taw baca nie. Ntah la apa yg sy buat smpi mama kate macam tu.mMungkin part sy membebel kot ...huhu

Sy bertukar jadi 'anak dara' skit start f1 kot...kami wajib pakai tudung labuh gi sekolah..pastu, msuk plak integrasi, lagi la sy di tarbiyah....di brainwash dgn pendidik2 skolah tu...dengan BADAR nye...dgn rum8 yg mostly budak sains agama...

Takdir sy membawa sy ke matrikulasi plak, lagi la sy didedahkan dengan semua ni. Sy blajar mengenal islam dengan kefahaman berlandaskan akal yg waras nie secara seriusnya di matrikulasi. Walaupun, sy tidak begitu baik berbanding shbt lain, tp sedikit demi sedikit perubahan berlaku. Belajar menjadi WARDATUL SHAUQAH...(tema blog)



**Diri ini**

Walau siapa pun sy tika ini dan selepas ini, kenangan pahit maung sy mahupun keluarga sy takkan sy lupa. Semua ini yg mendewasakan sy. 'Mereka' yang mengajar sy hidup di bumi Allah ini. Bagi sy, kenapa kita perlu ingt semua ini, sebab kite kena belajar untuk menghargai. Selalunye manusia menghargai bila benda tu dah xde di depan mata. Mesti pernah di antara kita berkata, bestnye kalo dapat ulang time dulu... Marilah belajar menghargai....Saya bukan sesiapa, bukan la bercerita utk menunjuk sy ni baik atau apa, masih banyak kelemahan dalam diri, semua ni sekdar berkongsi, dan ambil lah mana yang boleh di ambil pengajaran, sebab itu adalah tujuan utama blog ni di hidupkan...maafkan sy andai ada ayt2 yang kurang selesa atau tidak patut sy lontarkan..tergur la mn2 kesilapan sy...

wassalam....